ΑΜΦΙΒΟΛΙΑ

Mια, όχι αμιγώς, χριστιανική ταινία που θίγει το θέμα των σεξουαλικών σκανδάλων στην Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία και βγήκε στις αίθουσες την περίοδο που η σχετική συζήτηση ήταν έντονη. Η ταινία κυκλοφόρησε το 2009 και υπήρξε μια απ' τις καλύτερες της χρονιάς.

Η ταινία βασίζεται στο ομώνυμο θεατρικό έργο του John Patrick Shanley που κέρδισε το βραβείο Πούλιτζερ θεατρικού έργου το 2005. Ο Shanley, αρχικά, ήθελε να γράψει ένα έργο για την αμφιβολία. Αποφάσισε, τελικά, πως η ταινία έπρεπε να διαδραματίζεται σε ένα καθολικό σχολείο στο Μπρονξ. Αναρωτιέστε γιατί; Γιατί εκεί σπούδασε και ο ίδιος. Μια μοναχή δασκάλα που είχε όταν έξι ετών, σφράγισε την πορεία του αφού τον έκανε να αγαπήσει την γνώση. Αυτό το καθολικό σχολείο στο Μπρονξ τον βοήθησε να μορφωθεί και να ανέλθει κοινωνικά, και θεώρησε πως θα έπρεπε να ανταποδώσει την προσφορά. Δηλώνει: « Αφιερώνω την " Aμφιβολία " στα πολλά τάγματα των Καθολικών μοναχών ΄που έχουν αφιερώσει τις ζωές τους στο να υπηρετούν τους άλλους σε νοσοκομεία, σχολεία και γηροκομεία. Μολονότι έχουν τόσο πολύ διασυρθεί και χλευαστεί ποιός από εμάς υπήρξε τόσο γενναιόδωρος; ». Βέβαια, δεν χαρίζεται στην Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία. Η στάση του είναι, αυτή που, λογικά, θα έπρεπε να είναι. Δείχνει τα θετικά σημεία, παρουσιάζει καταστάσεις που, πράγματι, συμβαίνουν, ενώ αφήνει και μια αόριστη υποψία να πλανάται, που αφήνει μια πικρή αίσθηση. O Shanley, λοιπόν, ανέλαβε και την συγγραφή του σεναρίου για την ταινία. Έγιναν κάποιες τροποποιήσεις, ώστε να προστεθούν κάποια εξωτερικά πλάνα, όμως, ο βασικός πυρήνας παρέμεινε ο ίδιος.

Η Υπόθεση

Μπρονξ 1964.

Στην υποβαθμισμένη περιοχή της Νέας Υόρκης το Ρωμαιοκαθολικό σχολείο παρέχει μια αξιοπρεπή εκπαίδευση. Η ηγουμένη αδελφή Αλοΐσους είναι αυστηρή και συντηρητική, όμως, είναι με τον τρόπο της αποτελεσματική και κάνει μια, μάλλον, πολύ καλή δουλειά. Στο σχολείο έρχεται ένας νεαρός Ιερέας, ο π. Φλυν. Προοδευτικός, δίνει μια άλλη αίσθηση και θέλει να αλλάξει πράγματα. Συγκρούονται με την ηγουμένη. Η τελευταία αρχίζει να αμφιβάλλει για την πίστη και την ηθική καθαρότητα του Ιερωμένου που φαίνεται να στηρίζει ιδιαίτερα ένα φτωχό μαύρο παιδί. Η συνέχεια επί της οθόνης...

ΚΡΙΤΙΚΗ

Από άποψη σκηνοθεσίας η ταινία είναι μια χαρά. Με λίγα, βέβαια, εξωτερικά πλάνα, αφού είναι μεταφορά θεατρικού έργου αλλά πολύ, προσεκτικά, γυρισμένα. Τα εσωτερικά πλάνα είναι και αυτά αξιόλογα. Βλέπονται ευχάριστα.

Από άποψη ερμηνειών των ηθοποιών, η Meryl Streep επιβεβαίωσε την φήμη της ως ηθοποιού που μπορεί να παίξει τέλεια τα πάντα, είναι φοβερή στο ρόλο της, o Philip Seymour Hoffman δικαίωσε όσους τον εγκωμίαζαν για την σταθερά ανοδική πορεία του, ενώ η πραγματική έκπληξη ήρθε από τη νεαρή Amy Adams που, όχι μόνο στάθηκε επάξια δίπλα στα ονόματα των καταξιωμένων συναδέλφων της, αλλά, μάλλον, έκλεψε και την παράσταση. Υπήρξε η ιδανική επιλογή για τον ρόλο της Αδελφής Τζέημς ( Ιακώβης ), που βασίζεται στην δασκάλα που τόσο είχε επηρρεάσει την πορεία του συγγραφέα του έργου.

Και ας έρθουμε στο σενάριο. Αυτό μας ενδιαφέρει και περισσότερο. Το σενάριο είναι καταπληκτικό. Σε βάζει μέσα σε πραγματικές καταστάσεις που, αν είσαι μέσα στα εκκλησιαστικά πράγματα, μπορείς να αναγνωρίσεις πως συμβαίνουν και σήμερα. Η σύγκρουση μεταξύ παλαιών και νέων αντιλήψεων, η αένναη υποψία απέναντι στους άγαμους κληρικούς.

Ωστόσο, έχει και κάποια αρνητικά στοιχεία, και πρέπει να ομολογήσουμε πως μερικές αναφορές δεν μας άρεσαν. Π.Χ. το πρώτο κήρυγμα του π. Φλυν είναι ένα λάθος κήρυγμα. Αλλά η ταινία έχει πολύ περισσότερα θετικά στοιχεία. Ο θεατής στο τέλος θα κρατήσει ό,τι θέλει. Πάντως, είναι λίγο δύσκολο το σενάριο, ειδικά, για παιδιά. Μην το ψάχνετε. Θεατρικό έργο βραβευμένο με πούλιτζερ, θέλει σκέψη. Είναι από τις ταινίες που απαιτούν προβληματισμό και όλη την σχετική νοητική διεργασία. Ο συγγραφέας, σκηνοθέτης και δημιουργός της ταινίας δήλωσε: « Η τελευταία πράξη του έργου παίζεται μετά το τέλος του έργου». Δηλαδή, όταν ο θεατής σκέφτεται την ταινία, συζητά με άλλους για το τί σημαίνει κ.τ.λ.. Τί σημαίνει αυτό; Αν, απλά, θες να δεις κάτι για να φας τα ποπ κορν που σου έχουν ξεμείνει, μην την δεις. Είναι περισσότερο μια φιλοσοφημένη ταινία, για ψαγμένους τύπους. Πάντως, κάποιος που έχει μπει στην διαδικασία να βλέπει χριστιανικές ταινίες, δεν θα την αγνοήσει.

Αυτό που είναι σημαντικό είναι πως η ταινία θίγει καίρια θέματα και τα θίγει με τρόπο εξαιρετικά επιτυχημένο. Έτσι, σου δίνει τροφή για σκέψη και εμείς θα καταθέσουμε κάποιες σχετικές αναγωγές και κάποιους προβληματισμούς. Στο τέλος του έργου μένεις με μια αμφιβολία. Αλλά αυτός είναι ο τίτλος του έργου και αυτός είναι ο σκοπός του συγγραφέα. Αν δει κανείς όλη την ταινία διαπιστώνει πως αυτό έχει μια λογική. Εμείς, βέβαια, για να πούμε την αλήθεια, δεν είμαστε αυτής της άποψης. Η ταινία βγάζει έναν σχετικισμό που δεν μας πάει, δεν μας εκφράζει. Εντάξει, αφήνεις τον θεατή να αποφασίσει. Ο καθένας βλέπει την ταινία με το δικό του πρίσμα. Καλά, ρε σκηνοθέτα, εσύ δεν έχεις άποψη; Γιατί δεν την λές; Είναι μια ταινία που σου θέτει ερωτήματα, σε βάζει μπροστά σε διλήμματα και σου λέει: Θεατή βγάλε τα συμπεράσματά σου. Εν πάση περιπτώσει. Τί να κάνουμε; Εμείς θα πούμε την άποψή μας για κάποια απ' τα θέματα που θίγονται στην ταινία σ' αυτή την παρουσίαση.

Αξιολόγηση

Θα σας αφήσουμε με την αμφιβολία. Θα κάνουμε ό,τι έκανε και ο σκηνοθέτης. Αξιολόγησέ την μόνος σου και, αν θες, γράψε την κρίση σου στα σχόλια.

Η ΦΑΝΕΡΩΣΗ ΤΩΝ ΣΚΑΝΔΑΛΩΝ Η ΤΟΠΟΘΕΤΗΣΗ ΕΠ' ΑΥΤΩΝ ΚΑΙ Η ΚΑΤΑΚΡΙΣΗ

Η ταινία αναφέρεται στα σκάνδαλα της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας, που, πραγματικά, έχει τεράστιο και υπαρκτό πρόβλημα. Αλλά γνωρίζουμε πως καθημερινά σε συζητήσεις γίνονται αναφορές και σε σκάνδαλα που αφορούν την δική μας την Ορθόδοξη Εκκλησία. Ας το σχολιάσουμε, λοιπόν, το θέμα και απ' την δική μας θέση.

Τα σκάνδαλα στην Εκκλησία είναι ένα θέμα. Και ένα θέμα που παίζει στα δελτία ειδήσεων. Και ένα θέμα που χρησιμοποιείται για να πληγεί, γενικότερα, ο Χριστιανισμός.

Κατ' αρχήν θα πρέπει να γνωρίζουμε πως σκάνδαλα συμβαίνουν. Η Εκκλησία είναι θεανθρώπινος οργανισμός. Πάσχει κατά το ανθρώπινον, είναι απαθής κατά το θείον. Απ' την άλλη θα πρέπει να γνωρίζουμε πως η πλειοψηφία αυτών που φέρονται ως σκάνδαλα είναι συκοφαντίες. Γι' αυτό και όταν ρωτήσεις «Έχεις αποδείξεις γι' αυτό που λές; » οι περισσότεροι τιμητές και κατακριτές της Εκκλησίας το βουλώνουν.

Κανείς δεν αμφιβάλλει πως η Εκκλησία πρέπει να ρυθμίζει τα ηθικά σκάνδαλα που συμβαίνουν σ' αυτήν. Αυτό είναι και το παράδειγμα των Αγίων της Εκκλησίας μας. Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος προχώρησε σε πολλές καθαιρέσεις κληρικών που ήταν ανάξιοι του αξιώματος στο οποίο τους αναβίβασε ο Θεός. Βέβαια, ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος πλήρωσε αυτή του την τόλμη. Όλοι αυτοί οι ανάξιοι κληρικοί συνασπίστηκαν, πλήρωσαν συκοφάντες, δωροδώκησαν επισήμους, οργάνωσαν την κατασυκοφάντηση του Αγίου. Και όλοι γνωρίζουν τα αποτελέσματα. Ο Άγιος εξορίστηκε. Ανακηρύχτηκε, όμως, Άγιος.

Η Εκκλησία πρέπει να ρυθμίζει τα σκάνδαλα. Δεν μπορεί να ανέχεται ανήθικες καταστάσεις εντός της. Και δεν πρέπει να τις αφήνει να υπάρχουν. Οι ιεροί κανόνες προβλέπουν καθαίρεση για ηθικά παραπτώματα. Και, δικαίως. Στη σημερινή εποχή που ο Χριστιανισμός πολεμείται με τόση σφοδρότητα τα διάφορα σκάνδαλα μπορεί να χρησιμοποιηθούν για εκβιασμούς. Γι' αυτό και η Εκκλησία πρέπει να προχωρήσει στην κάθαρση, ώστε να είναι απρόσβλητη απ' αυτήν την άποψη. Καλύτερα η κάθαρση στην Εκκλησία να γίνει αθόρυβα απ' την Εκκλησία παρά με θόρυβο απ' τους πολιτικούς και δημοσιογράφους.

Απ' την άλλη, δεν μπορείς να κατακρίνεις, αν δεν είσαι βέβαιος για κάτι. Και αυτό, γιατί κυκλοφορούν και πολλά ψέματα. Πολλοί τίμιοι κληρικοί συκοφαντήθηκαν για κάτι που ποτέ όχι μόνο δεν έπραξαν αλλά ούτε καν σκέφτηκαν να πράξουν. Το κήρυγμα του π. Φλυν για την κατάκριση είναι καταπληκτικό. Και μόνο γι' αυτό το κήρυγμα αξίζει να δει κανείς αυτήν την ταινία. Πραγματικά, η διασπορά μη επιβεβαιωμένων φημών μπορεί να καταστρέψει ζωές και να σπιλώσει προσωπικότητες, ανεπανόρθωτα. « Αυτό είναι το κουτσομπολιό » καταλήγει ο π. μετά το χαρακτηριστικό παράδειγμα που αναφέρει, και έχει απόλυτο δίκιο. Και, βέβαια, δεν μπορούμε να μένουμε απαθείς σε σχετικές συζητήσεις. Αλλά, αν δεν γνωρίζουμε κάτι ως βέβαιο, καλύτερα να σιωπούμε. Πολλοί Άγιοι κατηγορήθηκαν ψευδώς ως ανήθικοι. Ο Άγιος Νεκτάριος, ο Άγιος Αθανάσιος.... και πόσοι άλλοι. Οι αιρετικοί είχαν πληρώσει μια πόρνη να συκοφαντήσει τον Άγιο Αθανάσιο πως είχε αμαρτήσει μαζί της. Αλλά δεν ήταν δασκαλεμένη καλά και όταν της ζητήθηκε να υποδείξει τον Άγιο, αυτή έδειξε κάποιον άλλο. Τελικά, η συκοφαντία αποδείχτηκε. Λες κάτι, και δεν συνειδητοποιείς πως αυτό που λες μπορεί να τον κυνηγά τον άλλο για όλη του την ζωή. Και αν είναι ψέμα; Αυτή η αμφιβολία θα βασανίζει την συνείδησή σου για πάντα. Και μπορεί να αδικήσεις με τον χειρότερο τρόπο έναν συνάνθρωπό σου και να του προξενήσεις ανεπανόρθωτη ζημιά με έναν λόγο που είπες γελώντας σε μια συζήτηση, έτσι για να πεις κάτι που άκουσες. Πόση προσοχή χρειάζεται!

Ο ΓΑΜΟΣ ΤΩΝ ΚΛΗΡΙΚΩΝ

Η ταινία αναφέρεται σε ένα επίκαιρο ζήτημα, τα σεξουαλικά σκάνδαλα στο χώρο της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας. Δεν είναι άγνωστο το θέμα. Συνέχεια, ανακοινώνονται σχετικές ειδήσεις από τα Μ.Μ.Ε.. Η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία βαρύνεται με πολλά τέτοια σκάνδαλα. Η ύπαρξη αυτών των σκανδάλων οφείλεται κυρίως στην πρακτική της αγαμίας των κληρικών, πρακτική που δεν έχει καμία σχέση με την Χριστιανική Παράδοση. Οι περισσότεροι από τους δώδεκα αποστόλους αναφέρεται πως ήταν παντρεμένοι, ενώ στην Προς Τίτον επιστολή ο Απόστολος Παύλος γράφει πως ο ιερέας πρέπει να είναι μιας γυναικός άνδρας. Στην Εκκλησιαστική ιστορία αναφέρεται πως, ανέκαθεν, οι περισσότεροι κληρικοί που δρούσαν στον κόσμο ήταν έγγαμοι. Από πού λοιπόν πήρε ο Ρωμαιοκαθολικισμός αυτήν την πρακτική; Από εκεί που πήρε και τα υπόλοιπα αιρετικά του δόγματα. Είναι προϊόν πλάνης, αποτέλεσμα δαιμονικής υποβολής. Και, όπως κάθε πρακτική, κρίνεται και από τα αποτελέσματά της. Σωρεία σκανδάλων. Κάθε χρόνο τεράστια ποσά δίδονται από την Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία για τα παιδιά των ιερέων. Επίσημα. Περιστατικά παιδοφιλίας αποκαλύπτονται. Και μυαλό δεν βάζουν. Αυτό είναι η αίρεση. Άλλωστε, το ότι και η ίδια η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία δεν θεωρεί ιδιαίτερα σημαντικό το θέμα, φαίνεται και απ' το ότι οι Ελληνόρρυθμοι ( Ουνίτες ) Κληρικοί τους παντρεύονται. Τώρα γιατί οι Ελληνόρρυθμοι παντρεύονται και οι υπόλοιποι όχι, είναι άλλου Πάπα ευαγγέλιο!

Η Ορθόδοξη Εκκλησία ακολουθεί και σ' αυτό το θέμα την γνήσια Χριστιανική πρακτική του συνδυασμού και της παράλληλης ύπαρξης του έγγαμου και του άγαμου κλήρου. Έτσι, στον κόσμο υπάρχει ο έγγαμος κλήρος που με μεγαλύτερη ευχέρεια τελεί το ποιμαντικό έργο της Εκκλησίας αλλά και στα μοναστήρια υπάρχει ο άγαμος κλήρος και η τάξη των μοναχών, όπου καλλιεργείται στο έπακρο η χριστιανική ζωή και βιώνεται η απόλυτη αφοσίωση στον Θεό. Οι μοναχοί είναι φως για τον κόσμο. Και, ταυτόχρονα, είναι οι υπερασπιστές και του Ορθόδοξου δόγματος.

Οι επίσκοποι είναι σύμφωνα με την παράδοση άγαμοι ώστε να είναι αφοσιωμένοι στην φροντίδα του ποιμνίου χωρίς περισπασμούς.

Ο Προτεσταντισμός, αντιδρώντας στην ακρότητα της απόλυτης αγαμίας του κλήρου που υπήρχε στον Ρωμαιοκαθολικισμό, οδηγήθηκε στην αντίθετη ακρότητα, την παντελή κατάργηση της αγαμίας. Αυτό είχε ως συνέπεια την απόλυτη εκκοσμίκευση αλλά και την διαστροφή του ορθού δόγματος. Δεν είναι τυχαίο πως όλες οι αντίχριστες θεολογικές θεωρίες γεννήθηκαν κυρίως στον χώρο της Προτεσταντικής Θεολογίας. Εκεί, η κατάργηση της έννοιας της Ιεράς Παράδοσης αλλά και των μοναχικών ταγμάτων που, ανέκαθεν, προστάτευαν το δόγμα της πίστεως, επέτρεψε όλα αυτά τα φληναφήματα των ποικίλων αντιχριστιανικών θεολογικών απόψεων και θεωριών.

Έτσι, η Ορθόδοξη πρακτική αποτελεί την χρυσή μεσότητα, που υπαγορεύεται απὀ την Αγία Γραφή και την Ιερά Παράδοση. Οι ακρότητες χαρακτηρίζουν τις αιρέσεις.

ΠΡΟΟΔΟΣ ΚΑΙ ΣΥΝΤΗΡΗΣΗ

Η ταινία θίγει και το ζήτημα των διαφόρων απόψεων και ρευμάτων που υπάρχουν στην Εκκλησία. Η αδελφή Αλοΐσους θα μπορούσε να χαρακτηριστεί μάλλον συντηρητική. Ο π. Φλυν προοδευτικός ( η χρήση αυτών των όρων είναι λίγο προβληματική, αλλά τέλος πάντων ). Τελικά, η ταινία παρουσιάζει τα δύο άκρα. Την υπερβολικά συντηρητική Ηγουμένη που είναι συντηρητική και εκεί που δεν χρειάζεται και τον υπερβολικά προοδευτικό Ιερέα που τείνει στην μετατροπή του Χριστιανισμού σε κοινωνική θεωρία και οργάνωση. Η καημένη αδελφή Τζέιμς βρίσκεται σε σύγχυση! Τελικά, ποιός έχει δίκιο; Στο ζήτημα του διλήμματος μεταξύ θρησκευτικών και κοσμικών χριστουγεννιάτικων τραγουδιών και του Frosty the Snowman είμαστε με την αδελφή Αλοΐσους. Πάντως, Η ΜΕΣΟΤΗΣ ΕΙΝΑΙ Η ΟΡΘΗ ΟΔΟΣ. Και στην δική μας Ορθόδοξη Εκκλησία υπάρχουν ανάλογες τάσεις. Οι παροικούντες την Ιερουσαλήμ γνωρίζουν. Ας δουν την ταινία και είμαστε σίγουροι πως θα κάνουν τους κατάλληλους παραλληλισμούς.

Η ΜΟΝΑΧΙΚΗ ΚΑΙ ΙΕΡΑΤΙΚΗ ΕΝΔΥΜΑΣΙΑ

Η έκπληξη ήρθε με τα έξτρας. Εκεί έδιναν συνέντευξη οι καθολικές καλόγριες που υπήρξαν η έμπνευση για τον δημιουργό της ταινίας John Patrick Shanley. Ήταν μια πραγματική απογοήτευση. Ναι, μην σας φαίνεται περίεργο! Το τάγμα στο οποίο ανήκουν, ακολούθησε τις φιλελεύθερες τάσεις της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας. Έτσι, οι μοναχές « πέταξαν » τα ράσα. Δεν αρνήθηκαν τον όρκο τους, δεν εγκατέλειψαν τον μοναχικό βίο. Απλά άφησαν τα ράσα και φόρεσαν διάφορα συνολάκια, χτενίστηκαν μοδάτα χτενίσματα και έβαλαν και ενώτια ( σκουλαρίκια ). Και ενώ είναι καλές ψυχές που θυσιάζονται για τον συνάνθρωπό τους αδικούν τους εαυτούς τους και την αποστολή τους.

Πραγματική γροθιά στο στομάχι. Απ' την εικόνα της αδελφής Τζέιμς, που σου προκαλούσε σεβασμό και δέος, να μεταφέρεσαι σ' αυτήν την κατάντια, γιατί περί κατάντιας πρόκειται. Και αυτό είναι ένα πολύ ωραίο δίδαγμα για εμάς τους Ορθοδόξους. Γιατί πολλά ακούγονται για την τροποποίηση ή την κατάργηση του ράσου στους κληρικούς.

Η άποψή μας πάνω σε αυτό το θέμα είναι η εξής. Το ράσο δεν κάνει τον παπά αλλά βοηθά τον παπά να αισθανθεί και να γίνει παπάς. Είναι γνωστό το σλόγκαν: « Είσαι ό,τι φοράς », και αυτό το σλόγκαν έχει αλήθεια μέσα του. Η ενδυμασία εκφράζει αυτό που είσαι αλλά και σε βοηθά να αισθανθείς αυτό που θες να είσαι. Επί παραδείγματι. Ο στρατιώτης με την στολή του αισθάνεται στρατιώτης. Ο τροχονόμος, ο αστυνομικός το ίδιο. Η καθιέρωση της στολής έχει λογική.

Ο παπάς έχει και αυτός το μαύρο και τιμημένο ράσο. Το μαύρο συμβολίζει την παροδικότητα του παρόντος αιώνος, το πένθος για την πτώση του ανθρώπου αλλά, ταυτόχρονα, είναι και το χρώμα της επισημότητας. Ο Ιερεύς είναι υπηρέτης του Υψίστου. Ήδη απ' τους πρώτους αιώνες οι μοναχοί φορούσαν μαύρο ένδυμα. Και, βέβαια, το ράσο έχει και ιστορική αξία. Το μαύρο ράσο του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού, του Αγίου Γρηγορίου του Ε΄ και άλλων Αγίων και ηρώων της πίστεώς μας βάφτηκε κόκκινο απ' το μαρτυρικό τους αίμα. Δεν μπορείς να πετάς αυτό το ράσο. Δεν μπορείς να το βγάζεις χωρίς λόγο. Δεν μπορείς να το κόβεις και να το ράβεις, όπως θες. Το μοναχικό και ιερατικό ένδυμα πήρε αυτήν την μορφή μέσα από διαδικασίες αιώνων και, σοφά, κατέληξε στην σημερινή του μορφή.

Το ράσο κυνηγήθηκε από τους αντίχριστους διώκτες της πίστης μας. Απαγορεύτηκε στην κομμουνιστική Σοβιετική Ένωση και απαγορεύτηκε - πλην εξαιρέσεων - στην Τουρκία των νεοτούρκων ( τώρα έχουν αρχίσει να χαλαρώνουν τα πράγματα και στην Τουρκία σ΄ αυτό το θέμα ).

Για ποιό λόγο, λοιπόν, να γίνονται εισηγήσεις στο χώρο της Ορθόδοξης Θεολογίας για την κατάργηση του ράσου; ΒΓΑΖΟΥΜΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΜΑΣ ΜΟΝΟΙ ΜΑΣ. Δεν καταλαβαίνουμε πως όλη αυτή η προσπάθεια εντάσσεται στην μεθόδευση περί αποϊεροποίησης των πάντων;

Άλλωστε, η κατάργηση ή η τροποποίηση του ράσου αφ' ενός μεν θα ανοίξει τους ασκούς του Αιόλου προκαλώντας τεράστιο διχασμό στο σώμα της Εκκλησίας και αφ' ετέρου θα αποτελέσει την κακή αρχή μιας πολύ κακής πορείας. Πάρτε παράδειγμα τις Ρωμαιοκαθολικές καλόγριες που ανέφερα. Η μετάβαση απ' το ράσο στη σκιά ματιών, προφανώς, δεν έγινε αυτόματα. Η σταδιακή εκκοσμίκευση της ενδυμασίας περιγράφεται από τις ίδιες τις μοναχές. « Στην αρχή κοντύναμε την κάπα. Μετά κοντύναμε το ράσο. Τέλος, τα βγάλαμε τελείως », λένε στις σχετικές συνεντεύξεις.

ΕΛΕΟΣ! Άλλωστε, το μοντέλο του μοντέρνου ιερέα που φορά σνίκερς και κάνει τζόγκινγκ, μοντέλο που εφαρμόστηκε απ' τους ετερόδοξους στο εξωτερικό, έχει αποτύχει παταγωδώς! Δεν το βλέπουν εδώ οι δικοί μας; Ο Ιερέας εκπροσωπεί - τρόπον τινά - τον ίδιο τον Θεό, το ιερό. Δεν μπορείς να ανακατεύεις το στοιχείο του κοσμικού με το στοιχείο του ιερού. Δεν γίνεται, δεν πρέπει, πώς να το κάνουμε!

Στην ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΛΛΑΔΑ, βέβαια, αυτές οι απόψεις δεν υποστηρίζονται ανοιχτά. Στην Ευρώπη και την Αμερική, όμως, συμβαίνει οι Ορθόδοξοι ιερείς χωρίς πίεση να κυκλοφορούν με μαύρα κουστούμια. Και αυτό το ράσο που οι ετερόδοξοι θαυμάζουν και ζηλεύουν, εμείς το απεμπολούμε μόνοι μας. Η διαφορά Ορθοδοξίας και αίρεσης, η διαφορά ιερού και κοσμικού καταδεικνύεται και απ' το ράσο.

Οι αιρετικοί στο εξωτερικό, όταν βλέπουν κάποιο Ορθόδοξο Ιερέα με το ράσο του εκφράζουν τον σεβασμό και την εκτίμησή τους. Του λένε: ΜΗΝ ΑΛΛΑΞΕΤΕ ΤΙΠΟΤΑ ΑΠ' ΤΗΝ ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΣΑΣ! Εμείς την αλλάξαμε και το μετανιώσαμε. Κρατήστε αυτό που έχετε για να μας το δώσετε στην συνέχεια ξανά!

ΣΤΩΜΕΝ ΚΑΛΩΣ!

Βλέποντας τις αδελφές αυτού του τάγματος ( Sisters of Charity ) με τα χρωματιστά φουλάρια θυμηθήκαμε τον άνδρα με τα μαύρα. Πρόκειται για μια περίπτωση που μας προξένησε εντύπωση και σχετίζεται, κάπως, με το θέμα μας. Πρόκειται για τον Johnny Cash. Ο τύπος δεν ήταν καλόγερος, ο τύπος δεν ήταν παπάς. Και, έκανε πολλά λάθη στη ζωή του. Όμως, αυτός ο τύπος που είχε βαθιά πίστη στον Χριστό, πίστη που την ομολογούσε με παρρησία, επέλεξε να φορά πάντα μαύρα για μια σειρά λόγων που τους εξέθεσε στο τραγούδι του « The Man in Black ». Και εμείς ρωτάμε:Αν ο Johnny σκεφτόταν έτσι, εμείς με την πληρότητα της θεολογικής γνώσης και τον πλούτο της Παράδοσης που έχουμε στην Ορθοδοξία, πώς θα έπρεπε να σκεφτόμαστε;

Ακούστε το τραγούδι

Και διαβάστε το:

Well, you wonder why I always dress in black,
Why you never see bright colors on my back,
And why does my appearance seem to have a somber tone.
Well, there's a reason for the things that I have on.

I wear the black for the poor and the beaten down,
Livin' in the hopeless, hungry side of town,
I wear it for the prisoner who has long paid for his crime,
But is there because he's a victim of the times.

I wear the black for those who never read,
Or listened to the words that Jesus said,
About the road to happiness through love and charity,
Why, you'd think He's talking straight to you and me.

Well, we're doin' mighty fine, I do suppose,
In our streak of lightnin' cars and fancy clothes,
But just so we're reminded of the ones who are held back,
Up front there ought 'a be a Man In Black.

I wear it for the sick and lonely old,
For the reckless ones whose bad trip left them cold,
I wear the black in mournin' for the lives that could have been,
Each week we lose a hundred fine young men.

And, I wear it for the thousands who have died,
Believen' that the Lord was on their side,
I wear it for another hundred thousand who have died,
Believen' that we all were on their side.

Well, there's things that never will be right I know,
And things need changin' everywhere you go,
But 'til we start to make a move to make a few things right,
You'll never see me wear a suit of white.

Ah, I'd love to wear a rainbow every day,
And tell the world that everything's OK,
But I'll try to carry off a little darkness on my back,
'Till things are brighter, I'm the Man In Black.

Ο άνδρας με τα μαύρα

Λοιπόν αναρωτιέσαι γιατί πάντα ντύνομαι στα μαύρα
γιατί πάντα βλέπεις μαύρη κάπα στην πλάτη μου
και γιατί η εμφάνισή μου μοιάζει να έχει ένα μουντό τόνο
Ε λοιπόν, υπάρχει ένας λόγος γι' αυτά που φορώ

Φορώ τα μαύρα για τον φτωχό και αυτόν που έχει χτυπηθεί και πέσει κάτω
ζώντας σε μια χωρίς ελπίδα πεινασμένη μεριά της πόλης
Τα φορώ για τον φυλακισμένο που έχει πληρώσει με το παραπάνω το έγκλημά του
αλλά βρίσκεται στη φυλακή γιατί είναι θύμα των καιρών

Φορώ τα μαύρα γι' αυτούς που ποτέ δεν διάβασαν
ή δεν άκουσαν τα λόγια που είπε ο Ιησούς
για τον δρόμο που οδηγεί στην ευτυχία μέσα απ' την αγάπη και το έλεος
γιατί θα νόμιζες πως τα ( Ο ΙΗΣΟΥΣ ) απευθύνεται απευθείας σε σένα και μένα

Λοιπόν, τα πάμε πολύ καλά, υποθέτω
με το ξεχωριστό προνόμιο των γρήγορων σαν αστραπή αυτοκινήτων και των μοδάτων ρούχων μας αλλά απλά για να μας υπενθυμίζει αυτούς που έμειναν πίσω
θα έπρεπε πολύ μπροστά να υπάρχει ένας τύπος στα μαύρα

Τα φορώ για τον άρρωστο και μονάχο ηλικιωμένο
για αυτούς που δεν πρόσεξαν και το κακό τους ταξίδι, τους άφησε στην παγωνιά
φορώ τα μαύρα θρηνώντας για τις ζωές που θα μπορούσαν να υπάρξουν
Κάθε εβδομάδα χάνουμε εκατό καλούς νέους άνδρες.

Και τα φορώ για τους χιλιάδες που πέθαναν πιστεύοντας πως ο Κύριος ήταν με την δική τους παράταξη στον πόλεμο
τα φορώ και για άλλους εκατό χιλιάδες που έχουν πεθάνει
πιστεύοντας πως όλοι είμαστε στην ίδια μεριά

Καλά, γνωρίζω πως υπάρχουν πράγματα που ποτέ δεν θα φτιάξουν
και υπάρχουν πράγματα που πρέπει να αλλάξουν, όπου και αν πάς,
αλλά μέχρι να ξεκινήσουμε να κάνουμε μια κίνηση για να φτιάξουμε κάποια πράγματα σωστά
δεν πρόκειται να με δεις να φορώ λευκό κουστούμι

Ω, θα ήθελα πολύ να φορώ ένα ουράνιο τόξο ( πολύχρωμα ρούχα )κάθε μέρα,
και να λέω στον κόσμο πως όλα είναι εντάξει
αλλά εγώ θα προσπαθήσω να φορτωθώ λίγη μαυρίλα στην πλάτη μου,
μέχρι τα πράγματα να γίνουν πιο φωτεινά, είμαι ο άνδρας στα μαύρα.