ΜΙΑ ΜΙΚΡΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟ - VLADIMIR SOLOVIEV

Κυκλοφόρησε το έργο του Vladimir Soloviev με τον τίτλο  Μια Μικρή Ιστορία για τον Αντίχριστο, με εισαγωγή, μετάφραση και σχόλια του Βασιλείου Ταμιωλάκη. 


Το βιβλίο μπορείτε να το παραγγείλετε ΕΔΩ
( Με την επιλογή Standard Shipping το βιβλίο, συνήθως, φτάνει σε 20 ημέρες με ένα μήνα ). 
ή στη διεύθυνση basilperson@gmail.com

      

Η Μικρή Ιστορία για τον Αντίχριστο είναι το σημαντικότερο έργο του κορυφαίου Ρώσου φιλόσοφου, Vladimir Soloviev. Γράφτηκε στην αυγή του εικοστού αιώνα, το 1900, και θεωρείται έργο προφητικό, καθώς πολλά από τα γεγονότα που περιγράφονται σ' αυτό ως μελλοντικά πραγματοποιήθηκαν στον αιώνα που πέρασε ή πραγματοποιούνται στον αιώνα που διανύουμε.

            Ό,τι είναι για τον Dostoevsky ο Μεγάλος Ιεροεξεταστής, αυτό είναι για τον Vladimir Soloviev η Μικρή Ιστορία για τον Αντίχριστο. Η πεμπτουσία της δημιουργικής του δύναμης, το διαχρονικό του μήνυμα στην ανθρωπότητα, η σημαντικότερη παρακαταθήκη του. Με τη διαφορά πως ο Μεγάλος Ιεροεξεταστής διαδραματίζεται στο παρελθόν και είναι μια αλληγορία, ενώ η Μικρή Ιστορία για τον Αντίχριστο εκτυλίσσεται στο τέλος των αιώνων και εκθέτει τα γεγονότα, όπως αυτά περιγράφονται προφητικά στην Αγία Γραφή και την πατερική παράδοση.

            Η Μικρή Ιστορία για τον Αντίχριστο, γραμμένη με μυθιστορηματικό τρόπο, διαβάζεται ευχάριστα, και αποσπά αβίαστα την προσοχή του αναγνώστη, μεταφέροντάς τον στην εποχή του τέλους των καιρών. Πρόκειται για μια μοναδική σύνθεση λογοτεχνίας, φιλοσοφίας και θεολογίας. Το πρώτο, ίσως, έργο που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί χριστιανική φουτουριστική φαντασία. Αναμφισβήτητη πηγή όλων των έργων εσχατολογικής φαντασίας, που είναι τόσο δημοφιλή σήμερα.

            Η παρούσα έκδοση περιλαμβάνει μετάφραση από τα αγγλικά της Μικρής Ιστορίας για τον Αντίχριστο αλλά και άλλων κειμένων του Soloviev που αναφέρονται στο θέμα του Αντιχρίστου και των εσχάτων. Προτάσσεται εκτενής επιστημονική εισαγωγή, απαραίτητη για την σωστή παρουσίαση του έργου. Η μετάφραση, η εισαγωγή και τα σχόλια είναι του Βασιλείου Ταμιωλάκη.

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ

 Η Σύνοδος έκλεισε μέσα σε γενική ευφορία, και ο μέγας εκλεγμένος ηγέτης δημοσίευσε ένα μανιφέστο, το οποίο άρχιζε με τα λόγια: « Έθνη του κόσμου! Σας δίνω την ειρήνη μου », και κατέληγε: « Έθνη του κόσμου! Οι υποσχέσεις εκπληρώθηκαν! Μια αιώνια παγκόσμια ειρήνη εξασφαλίστηκε. Κάθε προσπάθεια ανατροπής της θα συναντήσει μια αποφασισμένη και ακαταμάχητη αντίσταση, αφού μια δύναμη ανώτερη από όλες τις άλλες δυνάμεις, χωριστά ή όλες μαζί, είναι, τώρα, εγκαθιδρυμένη στη γη. Αυτή η ακατανίκητη και ικανή να υπερνικήσει τα πάντα δύναμη, ανήκει σε μένα, τον εξουσιοδοτημένο εκλεγμένο ηγέτη της Ευρώπης, τον Αυτοκράτορα όλων των δυνάμεών της. Διεθνής νόμος, επιτέλους, διασφάλισε την έγκριση, που τόσο καιρό έλειπε. Από τώρα και στο εξής, καμία δύναμη δεν θα τολμήσει να πει: “ Πόλεμος ”, όταν εγώ λέω: “ Ειρήνη ”! Λαοί του κόσμου, ειρήνη σε σας! ». Αυτό το μανιφέστο είχε το επιθυμητό αποτέλεσμα. Σε όλα τα μέρη, που βρίσκονταν εκτός της Ευρώπης, ιδιαίτερα στην Αμερική, σχηματίστηκαν ισχυρά αυτοκρατορικά κόμματα, τα οποία υποχρέωσαν τις κυβερνήσεις τους να προσχωρήσουν στις Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης, κάτω από την υπέρτατη εξουσία του Ρωμαίου Αυτοκράτορα.

Παρέμεναν, ακόμη, λίγες ανεξάρτητες φυλές και κάποια μικρά κράτη σε απομακρυσμένα μέρη της Ασίας και της Αφρικής. Όμως, ο Αυτοκράτορας μ’ ένα μικρό αλλά επίλεκτο στρατό από ρωσικά, γερμανικά, πολωνικά, ουγγρικά και τουρκικά συντάγματα, ξεκίνησε μια στρατιωτική προέλαση απ’ την Ανατολική Ασία στο Μαρόκο, και χωρίς πολλή αιματοχυσία υπέταξε όλα τα απείθαρχα κράτη. Σε όλες τις χώρες των δύο ημισφαιρίων εγκατέστησε αντιβασιλείς, που τους διάλεξε ανάμεσα στους τοπικούς αριστοκράτες, που είχαν σπουδάσει τον ευρωπαϊκό πολιτισμό και του ήταν πιστοί. Σ’ όλες τις ειδωλολατρικές χώρες, οι τοπικοί πληθυσμοί, υπερβολικά εντυπωσιασμένοι και γοητευμένοι απ’ την προσωπικότητά του, τον ανακήρυξαν ως τον ανώτερο Θεό τους.

Μέσα σ’ ένα μόνο χρόνο μια πραγματική παγκόσμια μοναρχία με την αληθινή και αυθεντική έννοια του όρου εγκαθιδρύθηκε. Τα σπέρματα των πολέμων καταστράφηκαν ριζικά. Ο Παγκόσμιος Σύνδεσμος της Ειρήνης συναντήθηκε για μια τελευταία φορά, και, με την εκφώνηση ενός επαινετικού πανηγυρικού προς τον Μεγάλο Ειρηνοποιό, διαλύθηκε, αφού δεν ήταν πια απαραίτητος.